yung tipong.. 'nagtago lang naman ako kaya hindi nila ako nakita. oh well, ano nga ba namang silbi? may pagkakataon pa bang nakalaan sa kin? o makikilala ko kaya sila? e di ba, yung TAONG YUN NA MISMO yung hindi na nakakakilala? di ba? remember last July 10? *o di ba tanda ko pa.. TINIGNAN NYA LANG AKO. as in.'
august 16 2010, about 2.00 Pm.
I was like, badtrip po ako kasi I ended up doing nothing. pero lucky day naman kasi napasaya ako ng isang tama ng green mango sa esem perbyu. mmmmmmmmmmmmm..
pero mukhang magaling talagang maglaro si tinatawag na tadhana.
alam mo yung feeling na nagmamadali na ako umuwe kase alas-dos na at umabot ako sa quota ni ama dahil may pinakuha sa akin si mama sa avon tapos pinatawag pa ako sa bahay just to verify her purchases?
tapos.. tapos..
may nakita akong nag.lalakad.
sino?
si pers lab lang naman at yung gelpren nya.
*ok, maganda sya. and my first time to see her, actually.
HINDI KO HINILING YUN. BIGLA NA LANG SYANG NANGYARE.
O BAKA NATUPAD LANG ANG PANGARAP KONG PALAYAIN ANG TAONG HINDI MINSANG NAGING AKIN.
grabe, dun pa sila sa sakayan. buti na lang nauna traysikel ko.
yun lang. I assumed my eyes would produce tears like rain, yet it didn't happen.
"o bakit hindi ka pumatak?."
"wala namang dapat iiyak, di ba?"
BOOYEAH! nakikipag-usap ako sa mata ko. naku, malala na tong psycho prob ko.
hahaha!
and this IS MY MOST REWARDING BLOG ENTRY. EVER.
history!
