hmm kabog.
grabe kinabog talaga.
God really tested my faith yesterday..
super.
and my prayers worked, luckily.
ganito kasi yun.
okaa-san got sick yesterday.
parang yung naging sakit ko a year ago nung uminom ako ng fit and right.
*anyways, thank you fit and right dahil pumayat ako..*
grabe.
yung feeling na parang pinahihirapan na sya.
yung pakiramdam na..
kukunin na sya.
*sounds exaggerated, eh? pero syempre ako pa..*
kasi sino ba namang matutuwa na makita yung mother mo..
nanginginig.
nahihirapan.
umuungol.
parang..
argh.
pag nire-recall ko yung mga nangyari..
parang naiiyak na naman ako..
kinahapunan.
ayun nag-improve naman.
hindi na naglabas-pasok sa banyo si ina..
at dahil yun sa dalawang loperamide.
ay hindi.
nang dahil sa prayers ko.
at sa prayers na rin ni ina.
*hindi ko pinaakyat ng bundok si ina,no.*
-yun yung delusions nya kahapon.
while she was shivering cold.
hay nako.
tama yung sinabi ni ina the end of the day..
"BONBON, BUMAIT KA KAHAPON, AH.
NAGLINIS KA NG BAHAY.
BINANTAYAN MO AKO..
NATAKOT KA, NO???"
*oo naman, inay. kung nakita mo lang yung pag-iyak ko kahapon.*
and the line my mother used that made my life happier?
"SALAMAT,HA."
grabe napaiyak na naman ako kagabe.
ALAM MO YUNG PAKIRAMDAM NA FIRST TIME NA MAGTHANK-YOU SA YO NG TAONG MAHALAGA SAYO NG GALING SA PUSO?
honestly, kagabi ko lang na-experience yun..
hay.
may gazillion ways na ako para magthank-you kay God*
anyways.
this entry is dedicated to the best okaa-san in the universe.
